141 document(en) met "de Mens te" • Resultaten 41 tot 60 worden getoond • Toon volgende twintig resultaten


Peter Brook maakt Beckett herkenbaar en verbijsterend • 16 december 1995
Je ziet in Winnie een helder en verontrustend beeld van de (hedendaagse) mens...de manier waarop Brook de voorstelling ritmeert en accenten plaatst, en in de wijze waarop Parry als bij toverslag van gelaatsuitdrukking en intonatie kan wijzigen, gebeurt nu iets wonderlijks...DeSingel toont volgende dinsdag en woensdag een andere versie van ditzelfde stuk in de Zwarte Zaal: "Happy days" door Maatschappij Discordia met Sara De Bosschere als Winnie en J. J. Lamers als Willie

Wonderlijk ballet van sierlijke woordfiguren: Kaaiteater brengt... • 19 januari 1996
En hier begint zand in de machine te raken, want de klant erkent de situatie, zoals de dealer ze definieert, niet...Als een op en top hedendaagse mens verwijst hij de onderhandelingssituatie naar de onwettelijkheid -- net zoals je vreemd zou opkijken als je in een supermarkt moet onderhandelen over de prijs van een...Soms verlies je de draad van de vele verwijzingen, dwaalt je denken even af, om dan plots weer bij te komen door een plotse uitspraak, een wisseling van spreekhoogte, een verandering van positie

"Quel moi est-ce que je peins" • 1 februari 1996
Alles wat bij Wiertz vanzelfsprekend is, is bij de Cordier problematisch, van de mogelijkheid om een publiek aan te spreken of een waarheid te verbeelden tot en met de gedachte dat vooruitgang...Bijna in één adem stelt hij dat we in de evolutie van de wereld van de allereerste levende organismen naar de mens toe een steeds voortgaande stuwing ondervinden naar boven, naar de hemel toe - en...Hij besluit met de gedachte dat het daarom noodzakelijk is om de geschiedenis terzijde te schuiven, om terug te keren naar het begin, naar de groentestaat

Eerste stappen van een levend tijdschrift • 16 februari 1996
De keuze van de sprekers en de vragen die hij hen na lezing stelt, weerspiegelen wellicht vooral iets van de eigen vragen als kunstenaar...Dirk De Schutter gaf een uiterst kritische lezing van Francis Fukuyama's boek Het einde van de wereld en de laatste mens...Vooral de spiegeling ervan aan een citaat uit Nietzsches Also sprach Zarathustra over die laatste mens als een toppunt van onbenulligheid liet aan duidelijkheid niet veel te wensen over

Karin Vyncke toont diepste emoties in dans • 24 februari 1996
Vyncke wil namelijk niet zomaar mooie dans maken, maar gebruikt haar medium om de diepere emoties van de mens te openbaren...De titel vormt de aanhef van een brief, waarin Nerf de plaatsaanduiding is. De voorstelling "betekent" dus een bericht van een kleine gemeenschap in de stad Nerf aan de buitenwereld, de kijker...Buitengewoon sterk: het trage ritme van het rollende lichaam en de vreemde sierlijkheid van zijn kronkels, waarvan je tegelijk weet dat ze ontstaan om de vlammen te vermijden, maken deze scène

Mooie plaatjes redden het niet : Charleroi/Danses... • 2 mei 1996
Daaruit valt af te leiden dat de productie ontstaan is als een bezinning op de levensloop van de begenadigde danser en, choreograaf Nijinski, die al op jonge leeftijd in totale schizofrenie verviel...Het probleem met de dansante gedeelten van de voorstelling, tussen de video's door, is echter dat vorm en inhoud totaal niets met elkaar te maken hebben...Net als in het barok theater krijgen we niet de werkelijkheid van echte lichamen te zien, maar een gebeuren dat door de macht van de blik van de choreograaf ontstaat

La Dea stoeit met clichés over liefde • 17 mei 1996
Net zoals bij Marthaler, eerder tijdens het festival, proest je af en toe van het lachen, om pas achteraf te beseffen dat de mens hier als een schamele stuntelaar verschijnt...Een nogal onhandige Cupido (Johan De Schutter) verschijnt ten tonele om ons het grote thema van ontstaan en verloop van de liefde uit te leggen aan de hand van de gedachten van Plato...Vénus vindt Mars maar een lompe ploert, en het vergt verschillende klankbanden om, de juiste toon te vinden voor de ontluikende liefde

Laat de kunst nu maar een bolhoed... • 1 augustus 1996
Beter is het, zoals de dichter zelf, de schilderijen te ervaren, en er later, vanuit de gerijpte herinnering, over te schrijven...Verschaffel beweert niet dat het Sublieme niet bestaat, hij verwijst zelfs met de regelmaat van de klok naar de gedachte van Pascal dat de mens in het universum verloren is tussen het oneindig kleine...Maar de vraag is of daarbij werkelijk een sublieme waarheid aan het licht treedt, of de waarheid die men meent te zien niet eerder zinsbegoocheling is. Eerst is er de negentiende-eeuwse kunst die het

Meg Stuart spil van geslaagde improvisatie • 12 oktober 1996
Ondanks de nadruk die gelegd wordt op het spontane, blijken dezelfde soort vloeiende valbewegingen steeds weer voor te komen...Veel meer dan met pure dans-om-de-dans zijn zij bezig met de betekenissen van het lichaam, wat het buiten de woorden om kan mededelen over de innerlijke mens...De kennismaking met Paxton, die in zijn optredens dat remmende zelfbewustzijn op een wonderlijke manier kan verlaten om zich geheel te geven, moet een soort uitweg getoond hebben

Hoe verbeelding dans wordt: Emio Greco met... • 27 februari 1997
Nerveus draait het omhoog van links naar rechts, terwijl de lippen prevelen -- alsof de danser zich probeert te herinneren hoe het hem geleerd is. De kortsluiting tussen het hoofd en het lichaam...Het lijkt indrukwekkend, maar eigenlijk wordt dit soort dans op automatische piloot gemaakt, lijkt de voorstelling te suggereren...Een keer door zijn handen onafhankelijk van zijn lichaam te laten bewegen, een andere keer door de voorstelling gewoon stil te leggen

De Tijd wekt herinneringen • 18 september 1997
Dat verzamelwerk blijkt een complexe metafoor te zijn voor de arbeid van herinneren en heel-maken van de losse gebeurtenissen die het leven uitmaken...plaats van een verwarde dwaas staat er weer een mens voor ons, die iets te vertellen heeft...De zin van deze bezigheid is de intuïtie dat de stomme wereld van de dingen, en bij uitbreiding ook teksten, ons kunnen vertellen wie en wat we zijn

Drie choreografes op Klapstuk • 18 oktober 1997
Scenografie en kostuums van Seth Tillet en Amanda Miller creëren een context die op een lichtvoetige, associatieve manier verwijst naar achttiende-eeuwse voorstellingen van de natuur en de mens...Hier staat de mens te kijk, alleen, maar nog in volle waardigheid...De rest van de voorstelling balanceert dan op een onduidelijke, soms te esthetiserende manier tussen een verkenning van het contact tussen twee mensen en hun louter fysieke aanwezigheid

Aan de andere kant van de Muur • 28 januari 1998
De verteller kan op hen een beroep doen om bij te springen om het verhaal tot leven te brengen of om technische ondersteuning te bieden...Ik ken weinig teksten die over geschiedenis gaan en de mens daarin een centrale plaats geven, zonder hem tot speelbal te reduceren...De bedoeling is dat de kijker door deze tekst en de enscenering, ook zonder daarom alles te begrijpen over de precieze omstandigheden, door een ervaring gaat, iets gaat begrijpen van het drama en de

Bittere ontmoeting van mens en geschiedenis: Peter... • 6 februari 1998
Voor de aanvang van Woloholamsker Chaussee I-V zie je tv-beelden van de oude DDR: de verbijsterende zichten op het volledig vernielde Berlijn, maar ook de propaganda voor de nieuwe heilstaat Duitsland...Regisseur Peter van Kraaij hanteert deze tekst daarom erg behoedzaam: zijn benadering is te omschrijven als het voorzichtig plaatsen van kaders en leestekens, net zoals de inleidende film een kader...Vooral omdat je merkt dat de vertellers er steeds naar op zoek zijn hun verhaal zoveel mogelijk te laten kloppen, om alle inconsistenties, toevalligheden en morele twijfels weg te moffelen tegenover

Tweemaal bevreemdende lichamen • 5 maart 1998
Hoewel dat niet werkelijk zo is, geeft de voorstelling de indruk een eindeloze loop te zijn van steeds weer dezelfde choreografische figuren...De vier dansers beginnen de ene na de andere te bewegen: hun lichamen en armen wringen zich traag in alle richtingen alsof ze zo verbindingen willen leggen tussen ver verwijderde punten...Emio Greco's Rosso is ook een bevreemdend werkstuk, maar de bevreemding is hier veel beter te duiden

Van de vloer af omhoog: Choreograaf William... • 25 maart 1998
Maar vooral is hij erin geslaagd de barrières te slechten van esthetische conventies en bewegingsmiddelen die klassiek scheiden van modern- al zijn dat niet meer de monolithische stijlen waarvoor men...Je zou kunnen bereiken dat de plek waar de dans zich afspeelt onmogelijk te zien is, maar dat het publiek ronddoolt door een galerij om de dans te zien...Maar klaarblijkelijk vergeten ze het aan andere choreografen steeds te vragen... (lacht) Ik probeer steeds een groot aantal gedachten bij elkaar te brengen, omdat we over de voorstellingen heen

Oratorium met tegendraadse stiltes: Needcompany bundelt drie... • 21 april 1998
De voor de hand liggende vraag is uiteraard of deze "omnibus"-versie nu ook iets meer te bieden heeft dan de afzonderlijke stukken...Deze emblematische figuur, die wellicht model kan staan voor de hedendaagse mens, toont hoe pover onze inzichten in macht en begeerte wel zijn...Ze suggereert dat de zin van de dingen inderdaad niet te vinden is in grote woorden, dat het leven inderdaad een opeenstapeling van banale en onbetekenende feiten is, maar dat er soms in die brij een

Michel Khleifi niet volgens artistiek boekje • 14 mei 1998
Deze twee verhalen zijn vooral een kapstok om een beeld op te hangen van de soms mensonterende situaties waarin vluchtelingen belanden...Maar Khleifi richt zijn blik ook op de eigenaardige gemoedsgesteldheid waarin de mens in ballingschap verkeert...die zin sluiten zowel verhaal als cast perfect aan bij de betrachting van het Kunstenfestival om de vinger aan de pols te houden van de levende realiteit van de stad Brussel

Charmante verbeelding techno-tijdperk • 26 september 1998
Ze heeft het over de toenemende wederzijdse beïnvloeding tussen de mens en zijn hyper-technologische omgeving...het eerste deel van de voorstelling overweegt deze 'stochastische' esthetiek, waarbij op vrij onvoorspelbare wijze nu eens de ene, dan weer de andere danser opduikt, in een niet te voorspellen baan...De muzikale bijdrage van Denis Pousseur is daarbij van niet te onderschatten belang: zijn vooral electronisch opgebouwde muziek lijmt alle korte fragmenten van de voorstelling tot een steeds

Minder wordt meer (of te veel): Het... • 15 oktober 1998
Op elk moment kon op de werf de doorbuiging van de dakplaat gecontroleerd worden, om de berekeningen tijdig aan de werkelijkheid te toetsen (correcties tijdens de uitvoering bleken overigens overbodig...Negatief beschouwd kan men zeggen dat de verpersoonlijking van de mens een onpersoonlijke architectuur veronderstelt, en dat het dus tot een conflict moet leiden als de architect zijn architectuur...Maar wat uit de foto's al blijkt wordt door Vandenberg bevestigd: het gebouw is gewoon te sterk voor de kunst die er zijn onderkomen vindt, vooral dan in de grote bovengrondse tentoonstellingshall